خاطره/ سجده طولانی

يکي از دوستان شهيد ميگويد از همان دوران نوجوانی به نمازش بسیار اهمیت می داد. یک روز وقتي نماز جماعت تمام شد و همه رفتند محمدرضا سر گذاشت به سجده و مدتي همان جور ماند.

خشكش زده بود هرچه صبر كردم سر از سجده بر نداشت يكي از بچه ها گفت:«خيال كرديم مرده.»

وقتي بلند شد صورتش غرق اشك بود از اشك او فرش مسجد خيس شده بود.

پيرمردي جلو آمد و پرسيد:«بابا.چيزي گم كرده اي؟»

پاسخ شنيد:«نه...»

پرسيد:«چيزي مي خواهي پدرت برايت نخريده؟» سري تكان داد كه نه.

پرسيد:«پس چرا اينجور گريه مي كني؟»

گفت:«پدر جان روي نياز ما به خداست اگر من در سجده مرادم را نگيرم پس كي بگيرم!»

پبرمرد دست بر شانه اش گذاشت و با لبخند گفت:«درست می گویی پسرم انشالله جاجت روا...»

زمستان سال ۱۳۶۴ رفتم تا به دوستانم که در گردان جعفر طیار سر بزنم.

موقع برگشتن دوستم محمدرضا حقیقی (شهیدی که موقع دفن لبخند زد) گفت:« من تا درب پادگان می رسانمت.»

خیلی پسر مودب وخوبی بود. همه بچه ها دوستش داشتند و یه جوری تو دل همه جا باز کرده بود. خلاصه از اون دست بچه های کار درست بود، هنگام برگشتن به یکی از بچه ها گفتم:«یک عکس هنگام حرکت موتور از ما بگیر.»

 وقتی عکس را ظاهر کردم صحنه جالبی را دیدم. سایه ای از عکس احمد هویزی جلویمان افتاده بود. دیگه توی مسجد بچه ها می گفتن این روح احمد هویزی است. خداوند رحمت کند احمد هویزی را ایشان دو ماه بعد در عملیات والفجر ۸ در منطقه فاو به درجه رفیع شهادت رسید.