جانبازي در 2 ماهگي

کریم کریمی عضو سازمان پیشمرگان کرد مسلمان مریوان از همان ابتدای پیروزی
انقلاب اسلحه بدست می گیرد و به نبرد بی‌امان با عوامل بیگانه که با
شعارهای دروغ و دهن پرکن دفاع از خلق کرد ، خودمختاری و ... در شهرها و
روستاهای مناطق کردنشین جولان می دادند ، می پردازد . او و همرزمانش با
وجود این که بومی هستند و در شهرها و روستاهای خود خدمت می کنند گاه یک ماه
موفق به مرخصی و سرکشی به خانواده خود نمی شوند .

کریم جوان پس از هفته ها گشت زنی و نگهبانی در جبهه های نبرد به مریوان می آید، تا چند روزی را با همسر و فرزندان خویش بگذراند .

وي مطلع می شود که به علت بمباران شهر مریوان خانواده به روستای" دره ناخی"
منزل یکی از بستگان رفته اند . کریم غافل از این که تحت تعقیب ضدانقلابیون
است به نزد خانواده می رود . دقایقی از ورود کریم به منزل نگذشته که دق
الباب منزل به صدا در می آید . آنان خود را گروه ضربت سپاه معرفی كرده و
تقاضای آب و آذوقه مي‌كنند. کریم آنان را که میهمان ناخوانده او بودند ،
پناه داده و پذیرایی می کند ، ولی می بیند میهمانان شروع به فحاشی به سپاه و
انقلاب می کنند و با سخنان سخیف او را محاکمه می کنند .

... ضدانقلابیون مسلح کریم را در مقابل همسر جوان و کودکان خردسالش
مظلومانه به شهادت می‌رسانند. آنان به نشانه شادمانی از این عملیات موفق!
چندین خشاب گلوله به در و دیوار و عکس های روی دیوار می زنند و همچنین
رگباری به گهواره نوزاد دو ماهه شیرخوار – امید – می زنند .

امید ما اکنون 23 سال دارد . پس از آن واقعه بر اثر موج انفجار گلوله های
شلیک شده از ناراحتی روانی رنج می برد و حتی مدرسه کودکان استثنایی هم قادر
به پذیرش او نشدند .