تدفین غریبانه
به گزارش نوید شاهد خوزستان، عراقی ها اول اسرا را به پادگان های نظامی عقبه منتقل می کردند،در آنجا اسیر بازجویی می شد و بعد به اردوگاه می رسید،اما چه رزمنده ها بودند که هیچ گاه از زیر شکنجه های عراقی ها به اردوگاه ها نرسیدند... .
چه نیروهای شناسایی که اسیر شدند و هیچ گاه خبری بازنگشت. آنها به خاطر اطلاعات بالایی که داشتند جهت بازجویی ها به استخبارات عراق منتقل شدند و بعد از آن خبری از آنها نشد تا سی و چند سال بعد که اطراف گورستان زبیر عراق مزار چند نفرشان که فقط اعدادی نظیر((161)) یا و... بر آنها نوشته شده بود تفحص شد.
دلنوشته «تدفین غریبانه!!» به قلم علی ساقی که به یاد شهدای غریب اسارت نوشته است را در نوید شاهد خوزستان بخوانید.
تدفین غریبانه
آن اوایل عراقی ها،شهدا را به روش اهل تسنن دفن میکردند.
اینقدر اعتراض کردیم که بالاخره شهدا را به روش تشییع تدفین کردیم و یکی دو تا از دوستان نزدیک شهید به همراهش برای تدفین می‌رفتند.
اگر اردوگاه خیلی وضعش خوب بود به شهر برای غسل و کفن می‌رفت و بعد دفن میشد، اما اگر وضعیت خوب نبود و عراقی ها مثل همیشه اذیت میکردند، شهید را غسل داده و در نهایت پیچیده در پتویی به همراه شیشه که در آن اطلاعات شهید بود در کنار اردوگاه در قبرستانی کوچک و بی سر و صدا دفن می شد و بر مزارش عدد اسارت نوشته میشد. همین!
سالها گذشت! سال هشتاد و یک بود که پیکر هفتصد نفر از آزادگان غریب شهید در اردوگاه ها و... به ایران بازگشت. همانها که زودتر آزاد شده بودند. البته نه فقط از دست عراقی ها که از دست دنیا!
در بین آن هفتصد پیکر، هفت پیکر از جمله شهیدان محمد فرخی راد محمدرضا شفیعی رضایی و... سالم بودند! با این که هفت سال از تدفین شأن می‌گذشت... .
