دعا کن مفقود شوم
به گزارش نوید شاهد خوزستان، شهید جاویدالاثر بهمن مینایی در بيست و پنجم اسفند 1342، در شهرستان دزفول به دنيا آمد. پدرش محمد، كارمند راه آهن بود و مادرش فخريه نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته تجربي درس خواند و ديپلم گرفت. از سوي بسيج در جبهه حضور يافت. بيست و يكم فروردين 1362، با سمت تخريب چي در دشت عباس توسط نيروهاي عراقي بر اثر اصابت تركش به شهادت رسيد.
متن خاطره شهید بهمن مینایی:
يكي از روزهاي تعطيلات نوروز ۱۳۶۲ بود كه به منزلمان آمد و گفت: «دعا كن ديگر شهيد شوم چون احساس مي كنم پس از شهادت سيد حسين تنهاي تنها شده ام و ديگر نمي توانم در دنيا بمانم. اين دو ماه هم خيلي طاقت آورده ام.»
گفتم: «چه مي گويي عليرضا؟ بايد زنده بماني تا با هم به زيارت كربلا برويم.»
پاسخ داد:«نه. فقط دعا كن شهيد شوم. آن هم شهادتي كه هيچ چيز از من به شهر برنگردد. دوست دارم پيكرم در همانجا كه شهيد مي شوم بماند و تشييعي نداشته باشم.»
عصباني تر شدم و با كمي غيظ گفتم:«آخر مي داني چه مي گويي؟ آيا به فكر پدر و مادرت نيستي؟ بدون آنكه از غيظم بترسد» گفت: «همين كه گفتم. دعا كن مفقود شوم.» با ناراحتي از او جدا شدم...
در پايان جمع قرآني مان در حسينيه شهيد علم الهدايي رسم بود كه مجلس را با فاتحه اي براي شادي روح شهدا و پس از آن دعا براي سلامتي امام خميني و پيروزي رزمندگان اسلام به پايان ببريم.
وقتي بهمن در شهر بود و به مجلس قرآني مان مي آمد در هنگام خواندن فاتحه سر به زير بود و غرق تفكر و در هنگام دعا براي امام گويا بهترين و بزرگترين دعايش را بر زبان جاري مي كرد.
وقتي در يك عصر دل گرفته فروردين ۱۳۶۲ يعني چند روز پس از آخرين ديدارمان، خبر مفقود شدنش را به شهر آوردند، يكه خوردم. خبر مفقود شدن او و حسين محسني در عمليات والفجر يك در شرهاني و اينكه با همه تلاشي كه بچه هاي همرزمش در گردان تخريب كرده بودند نتوانستند پیکر آنها را به عقب بياورند و بر روي تپه اي در منطقه و زير يك درخت ماندند. براي همه شكننده بود و براي من كه از زبان خودش شنيده بودم كه دوست دارم مفقود شوم هولناك تر.
