شهیدان زنده اند

به گزارش نویدشاهدخوزستان،شهید"عبدالحسین گل خو"دهم مهر1313 در شهرستان دزفول چشم به جهان گشود. پدرش عبدالرضا،كشاورزی می کرد و مادرش فاطمه سلطان نام داشت. در حد خواندن و نوشتن سواد آموخت. راننده بود.سال 1339 ازدواج كرد و صاحب دو پسر و شش دخترشد. از سوي بسيج در جبهه حضور يافت.

خصوصیات اخلاقی

ایشان به گفته دوستان و آشنایان،شخصیتی بسیار دوست داشتنی داشت و مردم‌دار واقعی بود. از زمانی که هشت سال بیشتر نداشت، پا به پای پدرش کار می کرد و هیچ گاه کار و زحمت ایشان را از اخلاق نیکویش دور نمی ساخت.بسیار سخاوتمند بود و هرگاه از کار خود بازمی گشت،حتی سهم همسایه ها را هم کنار می گذاشت.

رفتارش با همسر و فرزندان

در زندگی مشترک نیز هرگز کوتاهی نمی کرد و تاحد امکان سعی برآن داشت که حسرت چیزی رابه دل همسر و فرزندانش نگذارد و یا گردی از غم در دل آنها ننشیند. ایشان به فرزند دختر بسیار علاقه داشت و آنها را مایه افتخار و برکت زندگی می‌دانست.

حل مشکلات بعد از شهادت

همسر و فرزندانش بسیار به ایشان وابسته بودند،به طوری که تا مدت‌ها بعد از شهادتش،جای خالی ایشان،برایشان باور کردنی نبود. همسر ایشان می گوید:«هرگاه بعد از شهادت ایشان، مشکلی در زندگی پیش می آمد ایشان به خوابم می آمدوشاید سخنی میان من وایشان در خواب ردّ و بدل نمی شد، اما بعد از آن خواب، مشکلم به طرز باورنکردنی‌ حل می شد واینجا بود که اعتقادمن نسبت به زنده بودن شهیدان راسخ تر می شد.»  

شهادت

وی در جبهه های حق علیه باطل، مظلومانه، تنها و بدون هیچ سلاحی در نوزدهم مهرماه ۱۳۶۶ در جاده بانه از توابع استان کردستان مورد حمله هوایی دشمن قرار گرفته و پس از اصابت ترکش به ناحیه پیشانی به فیض شهادت نائل آمد.